Wakacyjna przygoda.. no cóż, prawdziwa, epicka historia pełna pompatycznych wydarzeń i niezwykłych zwrotów akcji może kojarzyć się tylko z jednym- z okresem dzieciństwa, a dokładniej z… zabawą w drużyny (i bazy)! Niedaleko mojej mieściny znajduje się niewielki lasek, rzeczka, polanka. Pełno w nim tajemniczych miejsc- kładka, stara ambona i dziwna studnia to tylko niektóre z nich, więc las ten był idealnym miejscem na zabawę. Zwykle dzieliliśmy się na 2, czasem 3 drużyny. Tematyka była zmienna- raz np. byliśmy nową generacją Power Rangers. Jednak jeden dzień zapamiętam do końca życia.. Dzień jak co dzień, pogoda zwykła, typowy sierpniowy upał, pełno komarów i bąków. Razem z „paczką” postanowiliśmy się rozerwać w inny sposób- tym razem mieliśmy zagrać o coś innego. Tak, tą niesamowitą nagrodą miała być tabliczka czekolady. Gra była prosta- podzieliliśmy się na dwie grupy, jedna z osób postawiła w ukrytym miejscu flagę (zwykłą szmatkę przyczepioną do gałęzi, ale to szczegół). Jak się rzuciliśmy w poszukiwania! Ja i moja grupa postanowiliśmy się rozdzielić- i to był mój największy błąd. O dziwo długo błądziłem, choć znałem okolicę jak własną kieszeń. W końcu odpuściłem sobie, i postanowiłem wrócić do domu lecz co najdziwniejsze, nigdzie nie było moich przyjaciół- pomyślałem że znowu ze mnie żartują i mnie wyrolowali. Po powrocie do domu położyłem się spać by nazajutrz obudzić się w towarzystwie wszystkich tych gagatków! Tego dnia były moje imieniny (tak, pamiętali!), więc postanowili mnie wkręcić, a ja na następny dzień dostałem „wspaniały” jak na owe czasy prezent- pistolet „najnowszej” generacji na kulki. Czasy takich zabaw były niezwykłe, czasem zaskakujące, i zawsze z uśmiechem na ustach do nich powracam.

Wakacyjna przygoda.. no cóż, prawdziwa, epicka historia pełna pompatycznych wydarzeń i niezwykłych zwrotów akcji może kojarzyć się tylko z jednym- z okresem dzieciństwa, a dokładniej z… zabawą w drużyny (i bazy)! Niedaleko mojej mieściny znajduje się niewielki lasek, rzeczka, polanka. Pełno w nim tajemniczych miejsc- kładka, stara ambona i dziwna studnia to tylko niektóre z...

Nie wiem dlaczego, ale mnie, przygody zawsze omijały. W związku z tym postanowiłam ich poszukać sama. Rodzinne wakacje nad morzem wydawały się okazją. Jako samodzielna siedmiolatka, korzystając z nieuwagi rodziców, drzemiących po plażowaniu, zapakowałam swoją torebkę i ruszyłam na zwiedzanie. Miasteczko znałam świetnie. Byliśmy w nim od dwóch dni! Wybrałam się do pobliskiego "wesołego miasteczka". Obejrzałam kilka wystaw. Zjadłam lody. Obowiązkowo zaszłam na targowisko. I wiecie co? Żadnej przygody nie spotkałam. Wróciłam do naszego pokoju trochę rozczarowana, postanowiłam zrobić sobie kawę (to była nowość). Nie budziłam rodziców, ponieważ jak wcześniej wspomniałam, byłam dzieckiem samodzielnym. Rodzice po obudzeniu się, byli zdumieni jak ten czas szybko zleciał. Początkowo nie wierzyli w moją wyprawę, ale na szczęście miałam dowody. Całą rodzinę zaopatrzyłam w pamiątki. Sobie kupiłam kuferek z książeczkami. Były to bajki z przygodami z prawdziwego zdarzenia.

Nie wiem dlaczego, ale mnie, przygody zawsze omijały. W związku z tym postanowiłam ich poszukać sama. Rodzinne wakacje nad morzem wydawały się okazją. Jako samodzielna siedmiolatka, korzystając z nieuwagi rodziców, drzemiących po plażowaniu, zapakowałam swoją torebkę i ruszyłam na zwiedzanie. Miasteczko znałam świetnie. Byliśmy w nim od dwóch dni! Wybrałam się do...

Działo się to jesienią 2013 roku. Wraz z dwójką przyjaciół wybraliśmy się na 23-dniową podróż po Indiach - pociągiem, tuk-tukiem (taksa na trzech kołach), pieszo, łodzią - jak się dało. Pokonaliśmy podczas całej przeprawy ponad 21 000 km. By opisać wszystkie przygody, trzeba by spisać książkę, dziś mogę wybrać tylko jedną, w wielkim skrócie... Czekała nas najdłuższa zaplanowana przeprawa koleją, trasa z Allahabadu do Guwahati - 23 godziny drogi. Dodatkowo, wyjechaliśmy z 14-godzinnym opóźnieniem, gdyż poprzednia "ciuchcia" była przeładowana (opowieści o ludziach zwisających z okien i dachów są całkowitą prawdą). Jako, że podróż była bardzo długa, zapakowaliśmy się wyjątkowo do wagonu sypialnego. Po kilku godzinach musieliśmy zmienić wagon, gdyż pojawili się ludzie z numerowanymi biletami, przypisanymi do okupowanych przez nas prycz. Wiedząc jak zmęczona jest Klaudia, powiedziałem Kubie by dał jej spać, a my wrócimy po nią na następnej stacji. Jakież było moje przerażenie, gdy po powrocie okazało się, że... naszej towarzyszki nie ma! Spędziliśmy z Kubą kilka godzin szukając "zguby" po długiej jak z Dwernika do Szczecina maszynie. Poruszyłem nawet konduktorów, by znaleźli "small white lady without a ticket". Nikt nie był w stanie pomóc. W końcu Klaudia odnalazła się na peronie w Guwahati. Okazało się, że "przygarnęła ją" hinduska rodzina, która przebrała ją i posadziła obok siebie w obawie o to, że policja wyrzuci "chudą niemowę" z pociągu. Dramat, łzy i happy-ending.

Działo się to jesienią 2013 roku. Wraz z dwójką przyjaciół wybraliśmy się na 23-dniową podróż po Indiach - pociągiem, tuk-tukiem (taksa na trzech kołach), pieszo, łodzią - jak się dało. Pokonaliśmy podczas całej przeprawy ponad 21 000 km. By opisać wszystkie przygody, trzeba by spisać książkę, dziś mogę wybrać tylko jedną, w wielkim skrócie... Czekała nas najdłuższa...

Nigdy nie lubiłam łazić po górach, więc kiedy moja przyjaciółka zakomenderowała, że zabiera mnie w Bieszczady, spakowałam plecak bez entuzjazmu. Na szlaku panował tłok, a brak kondycji boleśnie dawał się we znaki. Widoki rekompensowały trud - przecudowne mgły spowijające dolne partie gór o wschodzie słońca, rwące i zimne potoki ze śliskimi kamieniami, górzysta panorama rozpościerająca się ze schroniska. Oprócz niezapomnianych wrażeń niezwykłą pamiątką tamtego czasu jest zdjęcie zrobione przez przyjaciółkę - ja pozująca na tle przyrody, a w dalekim tle samotny niedźwiedź chłepczący wodę z potoczku. Pojawił się niespodziewanie i równie szybko zniknął w gąszczu lasu. Na fotce, którą cyknęłam Dagmarze, już go nie ma. Żadna z nas misia wtedy nie zauważyła, a fotografia jest jedynym dowodem naszego spotkania.

Nigdy nie lubiłam łazić po górach, więc kiedy moja przyjaciółka zakomenderowała, że zabiera mnie w Bieszczady, spakowałam plecak bez entuzjazmu. Na szlaku panował tłok, a brak kondycji boleśnie dawał się we znaki. Widoki rekompensowały trud - przecudowne mgły spowijające dolne partie gór o wschodzie słońca, rwące i zimne potoki ze śliskimi kamieniami, górzysta panorama...

Najlepszą wakacyjną przygodę przeżyłam w wakacje 2016 roku w sierpniu.Wybrałam się z moją najlepszą przyjaciółką na galerie w Oświęcimiu bo Iza (moja przyjaciółka)chciała pochodzić i popatrzyć na ciuchy ponieważ za niedługo miała przyjechać jej ciocia i kupić jej kilka ubrań.Byłyśmy w H&M,w CROPIE,pepko,ccc i wieku innych sklepach.Wiedziałam że Iza zostaje u mnie na noc bo czasami robimy sobie tzw."podmianki"czyli że Iza przyjeżdża do mnie na noc a mój starszy brat Hubert jedzie do Szymona (brat Izy)Chodziłyśmy po nivie ze dwie godziny i potem wpadłyśmy na gupi pomysł.Moja mama była w pracy i postanowiłyśmy jej zrobić niespodziankę i upiec jej ciasto.Pomyślałyśmy że lepsze będzie z owocami.Poszłyśmy do mojego taty na ogródek bo wiedziałam że tam rosną maliny pozbieralysmy trochę i wrucilysmy do mojego domu.Tylko zapomniałyśmy o najważniejszym PRZEPISIE.Wybrałyśmy najprostszy przepis wsypałyśmy maliny i upiekłyśmy i czkałyśmy aż moja mama wróci z pracy wbiłyśmy świeczkiDobrze było zobaczyć uśmiech na twarzy mamy.😊😊😊

Najlepszą wakacyjną przygodę przeżyłam w wakacje 2016 roku w sierpniu.Wybrałam się z moją najlepszą przyjaciółką na galerie w Oświęcimiu bo Iza (moja przyjaciółka)chciała pochodzić i popatrzyć na ciuchy ponieważ za niedługo miała przyjechać jej ciocia i kupić jej kilka ubrań.Byłyśmy w H&M,w CROPIE,pepko,ccc i wieku innych sklepach.Wiedziałam że Iza zostaje u mnie na noc...

Jako dzieci mamy czasem bardzo bójną wyobraźnię. W każde wakacje z koleżankami z klasy urządzałyśmy sobie babskie wieczorki. Wiadomo było że w tamtym czasie popularny był temat duchów;) i oczywiście próbowałyśmy je wywoływać. Zbierałyśmy się całą paczką w różne miejsca (pokój którejś z nas,skraj lasu,okolice cmentarza) i wywoływałyśmy duchy. Oczywiście po każdym takim 'rytuale' każdy powiew wiatru, każdy trzask gałęzi od razu brałyśmy za sygnał obecności duchów. Byłyśmy tym niezwykle przejęte ale i wystraszone, jak to dzieci-dla nas to była niesamowita przygoda, wręcz magia, no i potem było co wspominać z wypiekami we wrześniu w szkolnej ławce ;D

Jako dzieci mamy czasem bardzo bójną wyobraźnię. W każde wakacje z koleżankami z klasy urządzałyśmy sobie babskie wieczorki. Wiadomo było że w tamtym czasie popularny był temat duchów;) i oczywiście próbowałyśmy je wywoływać. Zbierałyśmy się całą paczką w różne miejsca (pokój którejś z nas,skraj lasu,okolice cmentarza) i wywoływałyśmy duchy. Oczywiście po każdym takim...

Musiałem kiedyś spędzić dwa tygodnie wakacji u najnudniejszej ciotki świata, bo moi rodzice zapragnęli wyjechać gdzieś sami. Szykowały się dwa tygodnie w wiosce tranzytowej, w której nie ma nic poza drogą. Spytałem mamy czy ciotka ma Cartoon Network? Nie miała. Znaczy się nie było tak źle, miała telewizor, co prawda czarnobiały i odbierający dwa i pół kanału – TVP1, TVP2 i pół Polsatu, bo antena albo odbiornik były źle skalibrowane i wyświetlało się tylko pół obrazu, a drugie pół to był śnieg i zmazy. – W każdym razie, wiało nudą. Myślałem, że przez resztę czasu przyjdzie mi liczyć tiry na drodze krajowej. Pomyliłem się. W domu mojej ciotki, był ogromny strych, wszedłem tam z nudów i to był strzał w 10. Zobaczyłem pełno dziwnych rzeczy, dwie duże szafy, kartony, skrzynie i stare łóżko sprężynowe. Zacząłem się tam bawić. Chwile poskakałem po łóżku, grzebałem w szafach i kartonach, by ostatecznie znaleźć pudło pełne starych książek. Przeglądałem je w poszukiwaniu czegoś wartościowego, wiecie, ludzie czasami wkładają skarby między strony. Liczyłem na jakieś listy, pieniądze, czy coś podobnego. Po przekartkowaniu tychże, zacząłem przeglądać obrazki w albumach o Afryce i neogotyckich kościołach na Kaszubach. W tym kartonie znalazłem coś jeszcze, coś co sprawiło, że nie dość, że miałem rozrywkę, to jeszcze odmieniło jakoś moje życie, nie wiem jak, wiem tylko, że coś się zmieniło w postrzeganiu świata. To była czarnobiała okładka z napisem „Bakakaj” – to to śmieszne słowo przykuło moją uwagę. Zacząłem czytać pierwsze zdania i już tak tam zostałem. Schodziłem tylko na obiad i kolację. Z resztą ciotce to było na rękę, nie musiała się mną zajmować. Zajmował mnie – jakkolwiek to nie brzmi po publikacji Kronosa – Witold Gombrowicz.

Musiałem kiedyś spędzić dwa tygodnie wakacji u najnudniejszej ciotki świata, bo moi rodzice zapragnęli wyjechać gdzieś sami. Szykowały się dwa tygodnie w wiosce tranzytowej, w której nie ma nic poza drogą. Spytałem mamy czy ciotka ma Cartoon Network? Nie miała. Znaczy się nie było tak źle, miała telewizor, co prawda czarnobiały i odbierający dwa i pół kanału – TVP1, TVP2 i...

Jeden jedyny raz byłem na obozie harcerskim. Strasznie cierpiałem z powodu kiepskiego jedzenia i niewygód. Nawet nocne warty były dla mnie koszmorem, bo koledzy oszukiwali przesuwając wskazówki zegarków, tak że musiałem dłużej czuwać. Aż tu pewnej nocy zaczajono się na mnie i porwano. Znalazłem się na innym obozie harcerskim, który zapamiętałem z radiowęzła nadającego piosenki Beatlesów. Lecz nie było łatwo, bo miałem nieustanny dyżur w kuchni, więc postanowiłem uciec z niewoli. Harcerka z kuchni narysowała mi mapkę i dała wskazówki jak uciekać. Najpierw szedłem wzdłuż sturmienia, a kiedy nadciągnęła pogoń za mną zanurzyłem się w zimnym strumieniu. Prześladowcy byli tuż tuż, ale udało mi się przemknąć i znalazłem się nad jeziorem, po którego przeciwnej stronie błyskały światła mojego obozu. Nigdy nie myślałem, że z takim utęsknieniem będę wracał. Ale najpierw mnie zaaresztowano, gdyż nie znałem aktualnego hasła, jednak po rozpoznaniu się zaopiekowano, bo przeziębiłem się. Na wspólnej imprezie naszych obozów stałem się głównym bohaterem i komendant tamtego obozu podarował mi płytę Beatlesów w uznaniu za odwagę w przeprowadzeniu ucieczki, chociaż pewnie wolałby aby to oni zwyciężyli. Cały wieczór przetańczyłem i rozmawiałem z harcerką, która mi pomogła w ucieczce. Była to moja pierwsza miłość.

Jeden jedyny raz byłem na obozie harcerskim. Strasznie cierpiałem z powodu kiepskiego jedzenia i niewygód. Nawet nocne warty były dla mnie koszmorem, bo koledzy oszukiwali przesuwając wskazówki zegarków, tak że musiałem dłużej czuwać. Aż tu pewnej nocy zaczajono się na mnie i porwano. Znalazłem się na innym obozie harcerskim, który zapamiętałem z radiowęzła nadającego...

Właściwie każde wakacje z okresu dzieciństwa uważam za przygodę. Szczególnie ważne dla mnie były wyjazdy do wujka. Jego dom, a właściwie dworek, utrzymany w tradycyjnym, wiejskim stylu ogrodzony rzeką i hektarami trawy, sadów oraz winogron był miejscem magicznym, w którym każde, nawet najprostsze zajęcie wydawało się inne. Godzinami biegaliśmy z bratem oraz z psami wujka między jabłoniami, z mostku puszczaliśmy papierowe łódeczki, które opływały dom wokół. Strzelaliśmy z łuku, jedliśmy owoce... Uwielbiałam te wyjazdy, nadal z chęcią wracam do tego miejsca :)

Właściwie każde wakacje z okresu dzieciństwa uważam za przygodę. Szczególnie ważne dla mnie były wyjazdy do wujka. Jego dom, a właściwie dworek, utrzymany w tradycyjnym, wiejskim stylu ogrodzony rzeką i hektarami trawy, sadów oraz winogron był miejscem magicznym, w którym każde, nawet najprostsze zajęcie wydawało się inne. Godzinami biegaliśmy z bratem oraz z psami wujka...

Moja wakacyjna przytrafiła mi się nie dawno, bo dwa tygodnie temu. Była bardzo ładna pogoda więc doszłam do wniosku, że mogę pojechać odwiedzić babcie. Pojechałam więc rowerem, kiedy dojechałam do domu babci zaczął padać deszcz.Wszystko było super bo zdążyłam nie zmokłam. Zjadłam ciasto, którego u babci nigdy nie może zabraknąć i wypiłam herbatkę. Zaczęłam się zbierać do domu bo 14 kilometrów rowerem to nie jest mała trasa. Kiedy dojeżdżałam już do przejazdu kolejowego oddzielającego wieś poprzedzającą tą w której mieszka babcia, a miasto, w którym mieszkam ja. Zaczął padać deszcz, a mi do domu zostało jeszcze jakieś 5 kilometrów. Mając już za sobą połowę drogi skończyła się ścieżka rowerowa i musiałam jechać zwykłym chodnikiem. Na moje nieszczęście osoby, które prowadziły samochody mijające mnie nie potrafiły nawet zwolnić, aby mnie nie ochlapać kałużą będącą na drodze. Dojeżdżając do domu byłam cała mokra, ale przekonana, że było warto jechać taki kawał drogi. Dlaczego? Bo warto zobaczyć czyjś uśmiech na twarzy. Pomimo tego, że moja głupota mogła skończyć się jakąś choroba wywołana z przeziębienia. Uwielbiam takie spontaniczne wyjazdy, przez które na samą myśl o nich wywoływują uśmiech na twarzy.:)

Moja wakacyjna przytrafiła mi się nie dawno, bo dwa tygodnie temu. Była bardzo ładna pogoda więc doszłam do wniosku, że mogę pojechać odwiedzić babcie. Pojechałam więc rowerem, kiedy dojechałam do domu babci zaczął padać deszcz.Wszystko było super bo zdążyłam nie zmokłam. Zjadłam ciasto, którego u babci nigdy nie może zabraknąć i wypiłam herbatkę. Zaczęłam się zbierać do...